Xoloitzcuintli, zwany też xolo lub nagim psem meksykańskim, to jedna z najstarszych ras psów istniejących współcześnie.
Bezwłose, czy raczej niemal bezwłose psy w czasach starożytnych traktowane były jako zwierzęta ofiarne. Składano je na ołtarzach ku chwale krwawych, azteckich bogów. Dopiero kilka wieków bliżej naszych czasów xolo zaczęły być hodowane jako naturalne grzejniki, przydające się w chłodne noce, szczególnie do ogrzania zmarzniętych, ludzkich stóp. Używano go także do polowań.
Współczesne xoloitzcuintli hodowane są w trzech rozmiarach. Miniaturowe osiągają od 25 do 35 cm wysokości w kłębie, średnie 35 – 45 cm, a odmiana standardowa (duża) 45 – 60 cm. Psy mają sylwetkę zamkniętą w prostokącie -0 ich długość przekracza nieco wysokość. Skóra jest bezwłosa lub bardzo rzadko porośnięta sierścią, głównie między uszami i na końcu ogona. W dotyku miękka a i aksamitna, może występować w kolorach czarnych, wątrobianym, blond i mieszanym.
Nagie psy meksykańskie są miłymi i spokojnymi towarzyszami rodziny. Nieufne wobec obcych, do swojego stara odnoszą się z wielką serdecznością. Słabym punktem tych psów jest ich skóra. Narażona na poparzenia słoneczne i choroby może przysparzać psu cierpienia, a opiekunom kłopotów. Xolo znane są także ze skłonności do chorób zębów i przyzębia.
Pielęgnacja meksykańczyka nie należy do prostych. W ciepłych porach roku trzeba jego skórę regularnie nawilżać, a latem chronić kremami z filtrami UV – im wyższy tym lepiej. Xolo wymaga też starannej socjalizacji i szkolenia, żeby mógł być przyjemnym i nieuciążliwym domownikiem i sąsiadem. Psy tej rasy są inteligentne i pobudliwe, więc wymagają zapewnienia im odpowiedniej dawki aktywności tak fizycznej, jak i intelektualnej. Pozostawione same sobie znajdą sobie zajęcie same i mogą niszczyć.
Rasa nie jest zbyt popularna, interesują się nią raczej jej amatorzy. Jednak oryginalny wygląd i miły charakter przysparzają nagim psom meksykańskim coraz to nowych miłośników.
MT
