Marzeniem wielu z nas są długie, zimowe wieczory, spędzone w blasku rozpalonego kominka. Widok tańczących płomieni nastraja refleksyjnie, pozwala oddalić się od szarej prozy dnia codziennego, rozluźnia i ma wpływ relaksujący.
Jeżeli warunki techniczne pozwalają na zbudowanie w naszym wnętrzu kominka, warto wykorzystać tę możliwość i wyposażyć nasze mieszkanie w ten potęgujący przyjazny nastrój atmosfery domowej element. Zróżnicowane formy kominków, szeroki wachlarz rodzajów zewnętrznej obudowy, pozwalają każdemu odnaleźć swój właściwy kształt, dostosowany do upodobań i układu mieszkania. Pierwsza, jeszcze na etapie projektowania, decyzja dotyczy tego, czy chcemy, aby w naszym wnętrzu zaistniał tradycyjny, otwarty kominek, czy decydujemy się na ułatwienie zadania i instalację gotowego paleniska, czyli wkładu kominkowego.
Szczegółowa analiza układów ciągów kominowych budynku może uchronić nas przed kosztami, związanymi z budową dodatkowego przewodu kominowego. Konstrukcja taka zajmuje dość dużo cennej przestrzeni i bywa niekiedy trudna do zakomponowania we wnętrzu. Jeżeli sytuacja zmusza nas do budowy dodatkowego ciągu kominowego, jego układ należy powiązać z elementami konstrukcyjnymi dachu oraz innymi częściami budynku. W każdym wypadku konieczna jest konsultacja ze specjalistą, inspektorem lub mistrzem kominiarskim, niekiedy warto porozumieć się z producentem systemów kominowych. Prawidłowo dobrany komin musi gwarantować odpowiedni ciąg, działać w różnych warunkach ciśnieniowych, zapewniać odpowiednią szczelność. Przewód kominowy dla kominków otwartych powinien mieć minimalny przekrój 400 cm2, co odpowiada minimalnej średnicy 200 mm. Dla rozwiązań z wkładem kominkowym, działającym przy drzwiczkach zamkniętych, wymagany minimalny przekrój może być mniejszy – 250 cm2, czyli średnicy 150 mm.
Kominek tradycyjny, budowany od podstaw z materiałów niepalnych, wymaga doświadczonej ręki zduna, który zadba o jego trwałą i stabilną konstrukcję. Palenisko, ścianki okalające, popielnik oraz okap, powinny być zrobione z cegły lub płyt szamotowych. Ostatni z wymienionych elementów ciekawie prezentuje się również w wykonaniu z blach stalowych, miedzianych lub mosiężnych o grubości nie mniejszej niż 2 mm. Wielkość paleniska planowanego kominka otwartego, uzależniona jest od wielkości pomieszczenia. Jego usytuowanie ma decydujący wpływ na formę paleniska, które może być otwarte z jednej strony, dwóch lub trzech, w wyjątkowych przypadkach stanowić obiekt wolnostojący w pomieszczeniu. Ciekawym, choć ekstrawaganckim rozwiązaniem, może być kominek otwarty z każdej strony, w formie zawieszonej pod okapem misy, w której znajduje się płomień. Rozwiązanie to warto szczególnie polecić użytkownikom dużych, przestronnych pomieszczeń. Kominki otwarte z trzech stron, połączone ze ścianą, dają możliwość obserwacji ognia z dowolnego punktu pomieszczenia. Otwarte z dwóch stron najczęściej sytuujemy w narożach pomieszczeń lub w innym układzie, np. jako interesujące zamknięcie ściany działowej. Otwieranie paleniska ma swoje uzasadnienie wówczas, gdy pragniemy, aby płonący w kominku ogień mógł być obserwowany z każdej perspektywy, szczególnie warto wykorzystać to rozwiązanie w aranżacji dużych, otwartych przestrzeni, salonów czy jadalni z otwartą kuchnią itp.
Dla osób, niezdecydowanych na kominek otwarty, idealnym rozwiązaniem jest zastosowanie wkładu kominkowego. Wkłady występują w różnych rozmiarach, formach i mocach. Wykonane z materiałów ogniotrwałych mogą być przeznaczone do palenia ciągłego lub okresowego. Większość gotowych palenisk zabezpieczona jest szybą, odporną na działanie wysokich temperatur, która w niektórych modelach może być zdejmowana lub podnoszona. Wśród wkładów można znaleźć takie, które posiadają szybę z przodu, jak i bardziej rozbudowane, pryzmatyczne, przeszklone z dwóch lub trzech stron. Palenisko dwustronnie przeszklone, odpowiednio wbudowane w ścianę, może stanowić jej częściowe wypełnienie lub przedłużenie, tworząc ciekawe ogniowe przesłony, dzielące pomieszczenia o różnym przeznaczeniu funkcjonalnym. Forma obudowy kominka, jak również dobór materiałów, z których ma być wykonana, mają bardzo istotne znaczenie w utrzymaniu spójności stylistycznej wnętrza. Wśród materiałów najbardziej rozpowszechniony jest kamień. Prosty, w formie jednolitej płyty, o właściwie dobranym kształcie, doskonale współgra z wnętrzem nowoczesnym, oszczędnie wyposażonym w meble. Formy stylizowane, rzeźbione, znajdują swoją kontynuacje we wnętrzach o podobnym charakterze.
Wśród materiałów chętnie stosowanym do obudowy kominka w tradycyjnym stylu, warto wyróżnić kafle ceramiczne. Dzięki bogatym formom były one szczególnie popularne w Polsce w czasach renesansu, co można zaobserwować w obiektach zabytkowych reprezentujących ten okres. Kaflowe obudowy charakteryzują się szeroką paletą kolorystyczną i bogactwem reliefów, tworzących zdobienia poszczególnych elementów. Elementy kaflowe, wykorzystane jako pojedyncze akcenty mogą stanowić ciekawy detal, dekorujący oszczędną formę kominka we wnętrzu nowoczesnym.
Wydzielenie strefy kominka w pomieszczeniu powinno wiązać się bezpośrednio z układem podłóg. Wokół kominka należy przewidzieć płaszczyznę wykonaną z odpornego materiału, co ma na celu zabezpieczenie podłogi przed zanieczyszczeniami i zaprószeniem ognia, a ponadto wprowadza ciekawy efekt wizualny. Praktycznym rozwiązaniem są gresy, które występują w postaci płytek o matowej lub polerowanej powierzchni, w szerokiej gamie kolorystycznej. Na podłodze przed kominkiem możemy również zastosować kamień, sprawdzony materiał, gwarantujący trwałość i wygodę w utrzymaniu czystości.
Arch. wnętrz Kinga Śliwa
