Glifosat, droga do współczesnych chorób: celiakii i nietolerancji na glutenu.

Glifosat to związek organiczny z grupy fosfonianów, stosowany zwykle w postaci soli amonowej lub sodowej jako aktywny składnik środków zwalczających chwasty – herbicydów.

Został wprowadzony na rynek w roku 1974 przez firmę Monsanto jako składnik herbicydu Roundup.

Powoduje obumieranie większości roślin, nawet tych najbardziej odpornych. Jeszcze do niedawna uważany za nietoksyczny dla ludzi.

Jak wiemy ostatnie badania zmieniły to stanowisko. Najnowsze badania pokazują, że glifosat może być kluczowym czynnikiem przyczyniającym się do epidemii otyłości i epidemii autyzmu w USA, a także do wielu innych chorób i stanów, takich jak choroba Alzheimera, choroba Parkinsona, bezpłodność, depresja i rak.

Badania wykonany przez profesor Lianne Sheppard z University of Washington wskazują, że glifosat zwiększa ryzyko niektórych nowotworów o ponad 40 proc. A zależność pomiędzy glifosatem a chłoniakiem nieziarniczym jest silniejsza niż wcześniej dotychczas podejrzewano – kontakt z herbicydami zwiększa ryzyko o 41 proc.

Celiakia i ogólnie nietolerancja glutenu stanowią coraz większy problem na całym świecie, ale szczególnie w Ameryce Północnej i Europie, gdzie obecnie cierpi na nią około 5% populacji. Objawy obejmują nudności, biegunkę, wysypki skórne, niedokrwistość makrocytową i depresję. Jest to choroba wieloczynnikowa związana z licznymi niedoborami żywieniowymi, a także z problemami reprodukcyjnymi i zwiększonym ryzykiem chorób tarczycy, niewydolności nerek i raka.

Profesorowie Anthony Samsel i Stephanie Seneff dostrzegli również zależność między glifosatem a celiakią i nietolerancją na gluten.

Samsel i Seneff piszą, że „glifosat, aktywny składnik herbicydu, Roundup®, jest najważniejszym czynnikiem sprawczym tej epidemii. Ryby narażone na glifosat rozwijają problemy trawienne, które przypominają celiakię. Celiakia wiąże się z brakiem równowagi w bakteriach jelitowych, co można w pełni wyjaśnić znanym działaniem glifosatu na bakterie jelitowe. Charakterystyka celiakii wskazuje na upośledzenie wielu enzymów cytochromu P450, które biorą udział w detoksykacji toksyn środowiskowych, aktywowaniu witaminy D3, katabolizowaniu witaminy A oraz utrzymywaniu produkcji kwasu żółciowego i dostaw siarczanu do jelit. Glifosat jest znany z hamowania enzymów cytochromu P450. Niedobory żelaza, kobaltu, molibdenu, miedzi i innych rzadkich metali związanych z celiakią można przypisać silnej zdolności glifosatu do chelatowania (wiązania jonów metali ciężkich) tych pierwiastków. Niedobory tryptofanu, tyrozyny, metioniny i selenometioniny związane z celiakią odpowiadają znanemu wyczerpaniu tych aminokwasów przez glifosat. Pacjenci z celiakią mają zwiększone ryzyko chłoniaka nieziarniczego, co ma również związek z ekspozycją na glifosat. Problemy rozrodcze związane z celiakią, takie jak bezpłodność, poronienia i wady wrodzone, można również wyjaśnić glifosatem.”

Naukowcy twierdzą, że z powodu rosnącej praktyki suszenia upraw tuż przed zbiorami pozostałości glifosatu również wzrosły w ziarnach, cukrze i innych uprawach. W swoich badania podają, ze praktyka „dojrzewania” trzciny cukrowej za pomocą glifosatu może tłumaczyć niedawny wzrost niewydolności nerek wśród pracowników rolnych w Ameryce Środkowej.

Według najnowszych statystyk Agencji Ochrony Środowiska USA (EPA), Stany Zjednoczone stanowią obecnie 25% całego światowego rynku stosowania herbicydów.

Od 2001 roku glifosat jest najpopularniejszym herbicydem w USA. Ostatnie szacunki sugerują, że jedna na dwadzieścia osób w Ameryce Północnej i Europie Zachodniej cierpi na celiakię. Kolejne badania pokazują, że to imigranci pierwszego pokolenia rasy kaukaskiej.