Tajemnicza postać kobiety-faraona od lat rozbudza ciekawość naukowców. Wiele wydarzeń z jej życia pozostaje zagadką. Jej biogram zawiera luki i nieścisłości.
Całej prawdy, zapewne, nigdy się nie dowiemy. Faktem jest, że królowa Hatszepsut panowała na tronie Egiptu przez długich 21 lat. W tym okresie państwo rozwijało się gospodarczo i praktycznie nie było szarpane wojnami.
Władczyni zadbała o rozwój religii, budując liczne świątynie. Za jej panowania powstały świątynie w Karnaku, Medinet Habu, na Elefantynie, w Buhen. Z inicjatywy Hatszepsut zbudowano skalną świątynię bogini-lwicy Pachet – słynne Speos Artemidos, które obecnie jest ciekawą atrakcją turystyczną Środkowego Egiptu. Jednak, pomimo tak znacznych osiągnięć, królowa Hatszepsut została wymazana z kart historii. Przyczynił się do tego jej następca – Totmes III, który sam był silnym i ważnym dla rozwoju kraju, władcą.
Władza w starożytnym Egipcie należała do mężczyzn. Dlatego niezwykłe było, że Hatszepsut nie tylko realnie była faraonem, ale też zdobyła tron w sposób bezkrwawy. Była władcą kochanym i szanowanym. Miała odwagę i charakter, żeby sięgnąć po najwyższą funkcję w państwie. Żyła w XV wieku p.n.e. Pierwsze informacje o niej pochodzą z zapisków umieszczonych na ścianach świątyni Hatszepsut w Deir el-Bahari. Dotarł do nich francuski egiptolog Jean-Francois Champollion.
Dopiero po kilkunastu latach od ich odkrycia, to Karl Richard Lepsius zdecydował się umieścić Hatszepsut wśród męskiego grona faraonów. Nie wiedziano o niej zbyt wiele. Dopiero odkrycie przez archeologa Howarda Cartera grobowca Hatszepsut, rozpoczęło prawdziwą batalię o przywrócenie historii tajemniczej królowej-faraona. Skupiono się na składaniu w całość losów królowej oraz drugiej kobiety – jej córki o imieniu Neferura. Jak się okazało, Hatszepsut chciała nie tylko sama być faraonem. Planowała w przyszłości przekazać władzę córce.
Hatszepsut była jedynym, prawowitym dzieckiem Totmesa I i jego Wielkiej Małżonki – królowej Jahmes. Ponieważ Totmes I doczekał się również syna z drugiej żony, to właśnie ten syn – jako Totmes II – zasiadł na tronie przed Hatszepsut. Nie był jednak władcą pełnej krwi. Dlatego zaaranżowane małżeństwo z jego przyrodnią siostrą – wówczas kilkunastoletnią Hatszepsut – uprawomocniło jego władzę. Z tego związku narodziła się znowu dziewczynka – Neferura. Dlatego, po śmierci Totmesa II, na tronie zasiadł ponownie książę z bocznej linii – syn Totmesa II i jego pobocznej małżonki – będący wówczas dzieckiem Totmes III.
Hatszepsut sprytnie wykorzystała ten fakt, aby jako regentka królowa-wdowa w imieniu nieletniego Totmesa, sprawować władzę. Ogłosiła się faraonem. Przyjęła tytuły i atrybuty władcy, oraz nowe, tronowe imię – Maatkara. Aby nikt nie podważał prawa Hatszepsut do tronu, królowa kreowała historię o swoim boskim pochodzeniu. Można powiedzieć, że na potrzeby swoich planów i ambicji tworzyła nową siebie. Chciała rządzić państwem, ale nie jako kobieta w przebraniu mężczyzny. Pragnęła być kobietą-faraonem. Dbała o swój wizerunek i otaczała się kompetentnymi, wiernymi sobie ludźmi.
Osobowość Hatszepsut pozwoliła jej utrzymać się na tronie przez długie lata. Wywarła silny wpływ na Totmesa III, który dopiero 20 lat po jej śmierci, zdecydował o usunięciu jej wizerunku z kart historii.
Kim była Hatszepsut – niewątpliwie kobietą, która wyprzedziła swoje czasy. Wykorzystała splot wydarzeń i możliwości, aby sięgnąć po to, czego pragnęła. Pomimo, że okres jej rządów był ogólnie dobrym czasem dla Egiptu, to spotkała ją za to kara w postaci całkowitego zapomnienia na 3 300 lat.
