Polskie pierogi wcale nie są polskie, tylko chińskie. Wmawiamy sobie, że to oryginalna polska potrawa, tymczasem pomysł na pierogi narodził się w Chinach. Nad Wisłą przysmak pojawił się dopiero w XIII wieku.
Słowo “pierogi” zadomowiło się w polszczyźnie w XVII wieku, wcześniej nazywano je “pirogami”. Pojawiły się w Polsce dzięki Jackowi Odrowążowi. Duchowny przywiózł koncept kulinarny z Kijowa, by karmić pierogami ubogich.
I choć cały współczesny świat uważa pierogi za potrawę typowo polską, to za pierogami stoją Chińczycy. Stamtąd potrawa przeniosła się na Ruś, później do Polski by w końcu trafić na stoły Francuzów.
Pierogi na świecie
Występują pod różnymi nazwami, mają różne kształty i różne nadzienia, mogą być gotowane, smażone lub pieczone.
- W kuchni afrykańskiej pierogi to “fataya”. Smażone na głębokim tłuszczu z farszem wołowym lub rybnym
- Anglicy zajadają się pierogami kornwalijskimi. Są pieczone z wołowiną i warzywami
- Na Białorusi królują kołduny. To małe pierożki podawane z wołowiną i łojem
- Chińczycy jedzą pierożki “wonton” – podawane w zupie, “jiaozi” – gotowane z mięsnym farszem i “guotie” smażone z farszem z siekanej kapusty i wieprzowiny
5. Czesi podają pierogi z powidłami
6. Finowie uwielbiają pierogi karelskie. To duże, pieczone pierogi z ryżem lub ziemniakami
7. Hiszpanie serwują smażone pierogi z warzywami lub serem. To “empanada”
8. W Indiach zjemy “samosy” – trójkątne pierożki z pikantnym nadzieniem
9. Litwini serwują litewskie kołduny
10. W Rosji zjemy “wareniki” i “pielmieni”
11. Tybetańczycy mają pierogi “momo” – z białego ciasta z mięsnym nadzieniem
12. Pierogi uwielbiają Włosi. Każdy z nas zna “ravioli”, “tortellini”, “cappelletti”, “agnolotti” i “casoncelli”
13. W kuchni żydowskiej pierogi serwowane są z wołową wątróbką. To “kreplechy”
…każdy chłop to lubi pierogi, tylko muszą być malutkie i jędrne, i żeby dużo farszu było, i trochę pieprzne. Takie w sam raz na początek, bo najpierw trzeba trochę połechtać, skusić, ale wszystkiego, co dobre, nie dawać od razu
Napisała w książce “Piołun na zapomnienie” Anna Trojanowska. Nie sposób się z tym fragmentem nie zgodzić. Smacznego!
