Wiele osób mówi otwarcie o tym, że czują się samotni. Wielu się do tego nie przyznaje skrywając głęboko swoją pustkę i nieujawniane bolesne emocje.
Samotność dotyka ludzi w każdym wieku, choć badania wskazują, że najwięcej samotnych jest ludzi młodych. Pomimo zaskakującego rozwoju technologii komunikacyjnych, wiele osób czuje absolutnie głębokie egzystencjalne osamotnienie.
Samotność emocjonalna
Emocjonalna pustka pełna powierzchowności w jakiej żyjemy sprawia, że czujemy się sami, mamy głęboką świadomość, że nasze emocje nie mają wystarczającego punktu zaczepienia i punktu rozładowania. Wypełniamy sobie tą pustkę wieloma substytutami, wciąż nie odnajdując głębokiego sensu naszego istnienia i wszystkiego, co robimy. Potrzebujemy wchodzić w relacje emocjonalne, które budują nasze poczucie wartości i sprawiają, że czujemy się bezpiecznie. Aby zaradzić tej pustce trzeba się odważyć kochać i pokazywać swoje emocje.
Sytuacyjna samotność
Sami w danym momencie, sami w określonej sytuacji, z wyboru lub z konieczności to kolejny rodzaj samotności. Najczęściej jest to czas poszukiwania siebie, doświadczania siebie, odnajdywania zakamarków swoich emocji i pragnień. Dla wielu czas dobry pełen przemyśleń i wniosków. Może być taki jeśli mamy odpowiednie ukierunkowanie i wiemy co chcemy osiągnąć. Ale nawet w takich sytuacjach szukajmy przyjaciół, osób, które podzielają nasze pasje, zainteresowania, przed którymi możemy się wygadać.
Samotność społeczna
Niedopasowanie społeczne wielu osób jest syndromem obecnych czasów, trudności w nawiązywaniu relacji, rozmów, przyjaźni. Wszystko potęguje nasze poczucie osamotnienia. Trzeba przełamać swoje nieśmiałości i niwelować swoje ograniczenia, poszukiwać wokół życzliwych osób.
Samotność przewlekła
To często samotność z wyboru, oswojenie stanu, w jakim żyją tak długo, że już nie pamiętają innego. Ten rodzaj samotności także daje poczucie bezpieczeństwa i spokoju. Nie jest jednak dobry. Zawsze jest odpowiednia pora na zmiany i podjęcie wyzwania, Ryzyko zmiany jednak się opłaca.
