W poniedziałek (28 Lutego) o godzinie 18:30 czasu polskiego ukraińskie MSW przekazało informację, że na Kijów spadł balistyczny pocisk Iskander. Pociski tego typu uważane są za uzbrojenie wszechstronne oraz wyjątkowo niebezpieczne. W tym artykule przekazujemy najważniejsze informacje o tego rodzaju broni.
Iskander to broń pamiętająca czasy ZSRR – pociski te były drugą próbą zastąpienia osławionych pocisków Scud, które ZSRR produkował w czasie zimnej wojny. Pierwsza próba w postaci pocisków balistycznych OTR SS-23 Spider została zniwelowana poprzez podpisanie traktatu INF pomiędzy Związkiem Radzieckim a USA w 1987 roku. Nakazywał on likwidację pocisków rakietowych krótkiego i średniego zasięgu.
Prace nad Iskanderem rozpoczęły się niedługo po tym wydarzeniu – 1988 roku. Pierwsze udane testy broni miały miejsce w 1996 roku, w 2006 roku uruchomiono ich seryjną produkcję oraz wprowadzono do stałego użytku w rosyjskim wojsku. Pierwsze udokumentowane bojowe użycie Iskanderów nastąpiło w czasie wojny pomiędzy Rosją a Gruzją w 2008 roku. Śledztwo, które prowadził holenderski rząd wykazało, że w czasie konfliktu holenderski dziennikarz zginął po trafieniu odłamkiem z amunicji przenoszonej przez broń tego typu. w ciągu ostatnich lat Rosja stosowała Iskandery m.in w Syrii.
Zgodnie z dostępnymi informacjami pociski Iskander dostępne są w trzech wariantach:
- Iskander-M – pociski o zasięgu 415km, według niektórych danych nawet do 500km. Osiągają prędkość Mac 6-7 i pułap od 6 do 50km. Iskander-M może być wyposażony w głowicę termojądrową, przez cały lot może być zdalnie sterowany. Zdolny jest także do wykonywania manewrów w czasie lotu, które mają na celu uniknięcie wrogich środków obrony przeciwrakietowej.
- Iskander-K zdolne są do przenoszenia pocisków manewrujących o zasięgu do 500km.
- Iskander-E to wersja eksportowa broni. Posiada zasięg 280km, wyposażona jest w uproszczony system naprowadzania. Pocisk tego typu leci na pułapie poniżej 50km i może zostać wyposażony w amunicję kasetową.
Zgodnie z zaprezentowanymi wyżej danymi pociski Iskander mogą zostać wyposażone w różnorodne głowice. Obecnie wiadomo o siedmiu rodzajach: głowicy konwencjonalnej (wybuchowej), głowicy z amunicją kasetową, głowicy termobarycznej, głowicy odłamkowej, głowicy do niszczenia bunkrów, głowicy z ładunkiem EMP oraz głowicy termojądrowej.
System rakietowy Iskander jest zatem bronią wszechstronną zdolną do osiągania różnych celów. Co ważne, pociski Iskander przewożone są transporterami kołowymi, przez co można je wystrzelić z różnych lokacji – co dodatkowo utrudnia ich przechwycenie. Cele dla pocisków mogą być wyznaczane na różne sposoby – przez satelitę, samolot zwiadowczy lub zdjęcia satelitarne wprowadzone do komputera.
Głównym zadaniem rakiet jest niszczenie celów nieruchomych lub poruszających się celów naziemnych. Od 2018 roku za sprawą modernizacji pociski Iskander posiadają zdolność ataku nieruchomych celów na wodzie. Zgodnie z danymi USA – rosyjskie pociski Iskander łamią postanowienia traktatu INF, gdyż zdolne są pokonywać odległości nawet do 2500km.
Wołodymyr Zełenski – bohater Europy. Co wiemy o wrogu numer 1. Putina?
Posłuchaj naszych Podcastów:
