Każdemu z nas przytrafiło się spóźnienie. A jeśli jeszcze się nie przytrafiło to bankowo nastąpi dzień, w którym ktoś poczeka na nas dłużej, niż zazwyczaj. Są i tacy, którzy spóźniają się celowo, żeby mieć tzw. entrée. Żeby każdy widział i wiedział, że ci najważniejsi już przyszli i w co są ubrani.
Spóźnialscy nie zostali w żaden sposób wyróżnieni przez językoznawców. Definicja słowa “spóźnialski” jest krótka: “ten, kto się spóźnia”.
“Pamiętaj! Lepiej się spóźnić, niż przyjść na czas i brzydko wyglądać” – Meryl Streep
W tym szaleństwie jest metoda. Spóźnialscy są bowiem mniej zestresowani. A jeżeli spóźnienia towarzyszą im przez całe życie – żyją dłużej od tych całkowicie zdyscyplinowanych. Spóźnialscy są optymistami. Wierzą, że w ciągu godziny zdołają zrobić zakupy, zapłacić rachunki, wysłać pocztę i że jeszcze zdążą na siłownię, na solarium. Co z tego, że ich założenia się nie spełniają. Wrodzony optymizm uskrzydla i obniża ciśnienie krwi.
“Optymistyczne podejście od najmłodszych lat, pozwala przewidywać lepsze zdrowie i niższy niż w innych grupach wskaźnik śmiertelności w przedziale wiekowym 15-40 lat” – to wnioski naukowców z Harvard Medical School
O optymistycznych wynikach badań przypomina miesięcznik “Focus”. Optymiści są realistami. Nie wyznaczają sobie celów niemożliwych do osiągnięcia. Przyznają się do swoich błędów. Co więcej wiedzą, że te błędy po prostu się popełnia. I w tym popełnianiu nie ma niczego złego.
Wróćmy do spóźnialskich
Spóźnialstwo można przekuć w sukces. Sposób jest niezwykle prosty. Wystarczy uświadomić sobie prostą zależność: spóźniamy się dlatego, że jakaś czynność kompletnie nas pochłonęła. A skoro tak – jesteśmy, cholera, wyjątkowi.
“Tylko kobiety, których nie kochamy, są punktualne” – Aleksander Dumas (ojciec) wiedział, co mówi
